|
Soms neemt de reis van “het bekwaam worden in iets” je mee op paden die aanvankelijk niet belangrijk leken. Het slijpen van handgereedschap was een van die paden voor mij. Eigenlijk waren er twee paden bij betrokken. Het begon allemaal toen ik begin jaren tachtig begon met houtbewerking. Er was een goed houtbewerkingsprogramma op mijn middelbare school, maar ik merkte iets vreemds. We leerden allemaal wat schaven, beitels, gutsen en messen moesten doen, maar geen van deze gereedschappen leek te werken zoals ik ze verwachtte. In eerste instantie dacht ik dat dit mijn fout was. “Ik moet gewoon beter worden”, zei ik tegen mezelf. Maar het grappige was dat niemand in de klas goed kon werken met deze gereedschappen. Zelfs de leraren kregen geen geweldige resultaten. De meeste mensen in de klas gaven de strijd op met het gebruik van handgereedschap, maar dat klonk voor mij niet logisch. “Als handgereedschap nutteloos is, hoe komt het dan dat ik allerlei geweldige houtbewerkingen zie die zijn gemaakt voordat elektrisch gereedschap werd uitgevonden? En bovendien, wat moet ik doen als ik goede resultaten wil en handgereedschap de enige manier is om dat te realiseren? “ Uiteindelijk besefte ik het voor de hand liggende. Handgereedschap is echt nutteloos, tenzij ze minstens zo scherp zijn als een nieuw scheermesje. Toen besefte ik dat om mijn doelen voor houtbewerking te bereiken, ik goed moest worden in het slijpen. En zo leerde ik slijpen. Gewapend met witte en zwarte Arkansas-oliesteentjes, een hoongeleider en een leren strop, leerde ik om gereedschap te slijpen met een slijpsteen totdat ze mijn haar netjes konden scheren. Ik was toen 16 jaar oud, en zo gelukkig als een jonge houtbewerker maar kon zijn. Helaas was de vreugde maar tijdelijk. Het probleem was dat het lang duurde om gereedschap met slijpstenen te slijpen. En ook het omgekeerde, hoeveel pijn doet het doet als je zuurverdiende rand beschadigd is voordat je het verwacht had. Deze ontevredenheid leidde me op een andere zoektocht die me uiteindelijk naar mijn huidige toestand bracht. Ik bezit en gebruik veel scherp gereedschappen in mijn winkel en ik vind het niet erg om mijn beste tools uit te lenen aan mensen die ik ken. De reden is dat superscherpe randen niet langer zo kostbaar zijn voor mij. Ik kan ze binnen een paar minuten maken wanneer ik maar wil. In feite kost het me meestal minder tijd om een scherpe rand te slijpen met mijn methoden, dan om de slijpstenen naar mijn bank te slepen, ze te smeren en dan de hoongeleiding in te stellen. Ik bezit nog steeds de meeste van mijn oude slijpstenen, maar ik kan me niet herinneren de laatste keer dat ik ze gebruikte. Sinds het midden van de jaren tachtig heb ik al mijn gereedschap op een elektrisch aangedreven slijpsteen geslepen die ik in mijn winkel heb gebouwd. Het is eenvoudig, het gebruikt een elektromotor en het werkt zo snel dat ik er niet eens aan denk om een beter alternatief te zoeken. Sterker nog, ik denk niet dat er een is. Hoeveel beter kan het zijn dan een beitel te slijpen van bot naar scherp in 60 tot 90 seconden?
|
| http://www.praxis.nl |
